Μακαριος Δρουσιώτης

Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό των δηλώσεων για την υπόθεση Όραμς, η θέση του Μελέτη Αποστολίδη, όπως την εξέφρασε στη συνέντευξη τύπου που έδωσε μαζί με το δικηγόρο του Κωνσταντή Καντούνα, πνίγηκε στις πανηγυρικές ιαχές της νίκης: «Μπορώ να κατανοήσω τους Τ/Κ που διαμένουν στο σπίτι μου στη Λάπηθο αλλά δεν κατανοώ τους ξένους κερδοσκόπους που επένδυσαν στη γη μου».

 

Ο Μελέτης Αποστολίδης είναι ένας μειλίχιος και σεμνός αρχιτέκτονας από τη Λάπηθο. Έζησε τη φρίκη του πολέμου του 1974 και έφυγε πρόσφυγας με την οικογένειά του στο νότο, σε ηλικία 24 χρόνων. Επέτρεψε ξανά, ως επισκέπτης, το 2003, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και επιτράπηκε η διακίνηση από και προς τα κατεχόμενα.

 

Ο Αποστολίδης πιστεύει στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες που εδραιώθηκαν στην Ευρώπη ύστερα από αιώνες συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, με αποκορύφωμα τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Πιστεύει ότι η καταστροφή του 1974 δημιουργεί την ανάγκη να γίνουμε οι Κύπριοι σοφότεροι και να κατανοήσουμε τον πόνο του άλλου, για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε και να σεβαστούμε ο ένας τα δικαιώματα του άλλου στην πράξη και όχι στα λόγια.

 

Από τη δεκαετία του ΄90 ο Μελέτης Αποστολίδης είχε επαφές με προοδευτικούς Τουρκοκύπριους, στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας που είχε αναλάβει ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Κύπρου. Σ΄ εκείνα τα πρώτα χρόνια συνόδευσε ένα Τουρκοκύπριο αρχιτέκτονα στο σπίτι των γονιών του, στη Λεμεσό. «Όταν οι Ελληνοκύπριοι που ζουν στο σπίτι άνοιξαν την πόρτα, έβγαλε από το σακίδιο του ένα κάδρο με τη φωτογραφία των γονιών του και είπε «τελικά έχω εκπληρώσει την επιθυμία των γονιών μου για να επιστρέψουν σπίτι». Οι Ελληνοκύπριοι πήραν αμέσως το κάδρο και το τοποθέτησαν πάνω από το τζάκι. Από εκείνη τη στιγμή ταυτίζομαι μαζί του πάρα πολύ. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή».

 

Είτε ελληνικά μιλάει κανείς είτε τουρκικά, τα συναισθήματα είναι τα ίδια. Ίδια είναι και η ανάγκη να εφαρμοστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλη την Κύπρο για όλους τους κατοίκους της. Η προσπάθεια αυτή υπονομευόταν καίρια από τα μεγάλα συμφέροντα αυτών που οικοδομούσαν επαύλεις σε Ελληνοκυπριακές περιουσίες και τις πουλούσαν σε ξένους, δημιουργώντας νέα δεδομένα και περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

 

«Αποφάσισα να μηνύσω τους Όραμς που έκτισαν στο κτήμα μου, διότι αν αυτή η κατάσταση δεν σταματούσε, η ελπίδα της συνένωσης δεν θα είχε καμιά προοπτική». Την εβδομάδα που πέρασε Βρετανικό Εφετείο αποφάσισε τελεσίδικα και διέταξε τους Όραμς να κατεδαφίσουν το σπίτι, να πληρώσουν αποζημιώσεις και να επιστρέψουν το κτήμα στο νόμιμο ιδιοκτήτη.

 

Σε μια από τις επισκέψεις του στη Λάπηθο, ο Αποστολίδης συνάντησε τη Λίντα Όραμς να ποτίζει τα λουλούδια. Του είπε πως το σπίτι της ανήκει. Όταν ο Αποστολίδης της απάντησε πως το κτήμα είναι δικό του, εκείνη του ανταπάντησε πως οι ελληνοκυπριακές ιδιοκτησίες στα κατεχόμενα αποτελούν ιστορία.

 

Προχθές, οι Όραμς δήλωσαν στον τύπο ότι πακετάρουν τα πράγματά τους και θα φύγουν οριστικά από την Κύπρο, αφήνοντας την ευθύνη για την κατεδάφιση του σπιτιού στο καθεστώς. Ρωτήσαμε τον Αποστολίδη πώς αισθάνεται μετά από όλα αυτά. «Δεν χαίρομαι επειδή έχασαν το σπίτι, αλλά για το ότι επικράτησε το ανθρώπινο δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Επειδή στην ΕΕ υπάρχουν νόμοι και θεσμοί που πρέπει να εφαρμόζονται για όλους».

 

Ανησυχεί για κάτι; Ναι, είναι πια γνωστός και είναι στο κέντρο της επικαιρότητας για μια δικαστική απόφαση που επηρεάζει αρνητικά τεράστια συμφέροντα. Γι΄ αυτό, στο παρόν στάδιο, θα προσέχει τις μεταβάσεις του στα κατεχόμενα, όπου έχει καλούς φίλους που μοιράζονται μαζί του τα ίδια συναισθήματα. Φοβάται, ακόμη, τις επιπτώσεις τις υπερβολής. «Να προσέξουμε να μην γίνει αυτή η απόφαση μπούμεραγκ. Ήδη η υπερβολική πολιτική εκμετάλλευση και η προσπάθεια να γίνει αυτή η απόφαση πρότυπο και για νομικά μέτρα ενάντια σε Τουρκοκύπριους χρήστες περιουσιών, μπορεί να γίνει η αφορμή για διχασμό και αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κοινοτήτων, καθιστώντας το σκοπό της επανένωσης πιο δύσκολο. Να ευχόμαστε να υπάρξει μια λύση που να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι να γίνει η απόφαση αυτή η αιτία για να χάσουμε το μεγάλο στόχο της επανένωσης και της συμφιλίωσης».

Μακάριος Δρουσιώτης

Πολίτης

25/01/2010