Και όταν μας είπαν «Πόρνη της Μεσογείου», θυμώσαμε
Δεν έχω διαβάσει ακόμη το νέο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη. Σκόπευα να το κάνω στις διακοπές. Δεν τα κατάφερα. Συνεπώς επί του περιεχομένου δεν μπορώ -ακόμη- να εκφέρω γνώμη.
Όμως, κάθε βιβλίο το οποίο αφορά ιστορικά γεγονότα αποτελεί, σε πολιτισμένα και δημοκρατικά κράτη, αντικείμενο συζήτησης. Κάποιοι συμφωνούν, άλλοι διαφωνούν. Πότε απόλυτα και πότε επί συγκεκριμένων πτυχών του.
Ιερός ο διάλογος. Αλλά υπάρχουν όρια. Όχι ως προς την έκτασή του αλλά ως προς το εάν η άποψη είναι τέτοια ή καταλήγει να γίνει μια ωμή παρέμβαση ενός ανελεύθερου πλην πλούσιου καθεστώτος σε μία χρεοκοπημένη και εν πολλοίς εξαρτημένη από την ολιγαρχία η οποία συντηρεί αυτό το καθεστώς, χώρα.
Και αυτό που έκανε η εδώ πρεσβεία της Ρωσίας με την ανακοίνωσή της στον Τύπο, η οποία ανακοίνωση, πέρα από τις αδιανόητες ακόμη και για μαθητευόμενους διπλωμάτες εκφράσεις για τον συγγραφέα (έκλεινε και με την παράγραφο πιο κάτω) είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Ωμή παρέμβαση.
«Τα αίτια του συγγραφέα είναι ολοφάνερα και δεν μας απασχολούν. Το μόνο που μας ενοχλεί σε σχέση με το άκρως χαμηλού επιστημονικού επιπέδου και απαράδεκτο πολιτικά βιβλίο του είναι το γεγονός που δεν γράφθηκε από ένα ερασιτέχνη γραφομανή, αλλά από ειδικό συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι τυχαίο;». Αυτή ήταν η κατακλείδα της πρεσβείας.
Και έτσι, εξανάγκασαν τον Πρόεδρο, χωρίς αυτό να του δίνει ελαφρυντικά, να βγει και να προσκυνήσει. Να πει πως οι απόψεις δεν τον δεσμεύουν κτλ. και να γλείψει την πρεσβεία.
Τη στιγμή που, εάν δεν υπήρχε η οικονομική εξάρτηση από αυτούς, θα είχε κληθεί πάραυτα στο ΥΠΕΞ ο πρέσβης και θα του είχαν γίνει διαβήματα για την άκρως αντιδιπλωματική γλώσσα και διαγωγή. Ειδικά στο κλείσιμο.
Είναι ντροπή το ότι βρέθηκαν ΜΜΕ που δημοσίευσαν αυτό το αισχρό κείμενο, αυτήν την απίστευτη παρέμβαση, συμπράττοντας έτσι στον υποβιβασμό της χώρας μας σε επίπεδο εταίρας, από αυτές που αφθονούν ακόμη στην κατά τα άλλα θεοφοβούμενη (δήθεν) Ρωσία του Πούτιν, για «ψυχαγωγία» των ολιγαρχών του.
Ειδικά, όταν μιλάμε για ένα καθεστώς στο οποίο τα ΜΜΕ έχουν φιμωθεί πλήρως ενώ δημοσιογράφοι έχουν πληρώσει με τη ζωή τους την άσκηση κριτικής στον πρώην καγκεμπίτη και νυν... σταυροφόρο των ορθοδόξων (!), «Βλαδίμηρο», όπως τον αποκαλούν και στρατιές ανόητων στον τόπο μας.
Οι μισοί από αυτούς, εκστασιασμένοι από το «κομμουνιστικό» του παρελθόν και οι άλλοι από το «ορθόδοξόν» του παρόν. Και όλοι τους μαζί από την «αγάπη του». Κορύφωση της οποίας ήταν η χαριστική βολή που μας έδωσε όταν πήγαμε στη Μόσχα και τον εκλιπαρούσαμε να μην μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε.
Θα μου πείτε, γιατί καθεστώς; Δημοκρατικά δεν εξελέγη; Μεγάλη παρεξήγηση. Δεν λέει το εκλογικό αποτέλεσμα κάτι για τις δημοκρατικές επιδόσεις αυτού που κυβερνά. Λέει μόνο για την παιδεία των ψηφοφόρων, δυστυχώς.
Εδώ στη Γερμανία, με έναν λαό ο οποίος σε αντίθεση με τους Ρώσους είχε και προπαίδεια δημοκρατίας, εξελέγη ένας Χίτλερ.
Και είναι ακόμη μεγαλύτερη ντροπή το ότι, ειδικά το ΑΚΕΛ, έγινε νεροκουβαλητής αυτού του καθεστώτος στηρίζοντας την απροκάλυπτη παρέμβαση της Μόσχας. Και καλά, δεν σχολιάζω το ΔΗΚΟ. Αλλά το ΑΚΕΛ είναι αδικαιολόγητο.
Το δε χυδαιότερο είναι πως, εάν σε προηγούμενα βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη με θέμα το ρόλο της CIA, η πρεσβεία των ΗΠΑ είχε εκδώσει έστω και μία άνευρη ανακοίνωση, με μισή λέξη όλη κι όλη, το ΑΚΕΛ θα βρισκόταν με πίκετ έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ ουρλιάζοντας για το θράσος τους να παρεμβαίνουν έτσι.
Τώρα, έχουν γίνει κλακαδόροι ενός καθεστώτος στο οποίο όποιος τολμήσει να επικρίνει τον νεο-Πατερούλη Πούτιν είτε καταλήγει στη φυλακή με ευφάνταστες κατηγορίες «ατασθαλιών» και όχι μόνο, είτε, όπως ακόμη και δημοσιογράφοι, δολοφονείται.
Είναι ντροπή λοιπόν. Από τη μια, για την «αριστερά» η οποία ωθείται από μια φαιδρή πια ιδεολογική νεκροφιλία και από τη φαντασίωσή της ότι ο Πούτιν είναι η... αναβίωση της ΕΣΣΔ, και από την άλλη για το Προεδρικό το οποίο έσπευσε να προσκυνήσει ενώ υπήρχαν πιο αξιοπρεπείς και διακριτικοί χειρισμοί του μένους του εδώ εκπροσώπου του λαοφιλούς δικτάτορα.
Όλοι καταλαβαίνουμε τη σημασία που έχει (δυστυχώς) αυτό το καθεστώς για μας. Αλλά από αυτού του σημείου μέχρι τον υποβιβασμό μας από ευρωπαϊκή χώρα σε παραμάγαζο των οιωνδήποτε που θεωρούν ότι δικαιούνται να συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο σε ξένη χώρα, υπάρχει τεράστια απόσταση.
Το ότι ο συγγραφέας είναι και σύμβουλος του Προέδρου δεν καταργεί το δικαίωμά του στην άποψη. Ούτε βεβαίως το δικαίωμα και της όποιας πρεσβείας να τον σχολιάσει. Ως εκεί όμως. Αυτό το επικίνδυνο προηγούμενο το οποίο όχι μόνο πέρασε αλλά και επικροτήθηκε είναι μια πραγματικά μελανή στιγμή για μας. Ειδικά εκείνο το χειρότερο, το «(γράφτηκε) από ειδικό συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι τυχαίο;», το οποίο έστειλε και το μήνυμα στο Προεδρικό να βγει και να προσκυνήσει.
Ναι, κ. Οσάτσι. Τυχαίο είναι. Διότι εδώ, στη χώρα που σας έχει δεχθεί και σας φιλοξενεί υπάρχει κάτι που λέγεται ελευθερία έκφρασης. Δεν αναμένω να σας λέει πολλά. Δικαίωμά σας.
Αν όμως δεν το αντέχετε και δεν μπορείτε να το σεβαστείτε, τότε να πάτε πίσω στη χώρα σας όπου τα πράγματα είναι αλλιώς. Ή ζητήστε μια μετάθεση στο Μινσκ λ.χ., ως... προϊστάμενος του Λουκασένκο ή σε έναν άλλο τέτοιο δικτάτορα - εγκάθετό σας. Όσο είστε πρέσβης εδώ, θα πρέπει να μάθετε να συμπεριφέρεστε ανάλογα.
Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»
Του Κώστα Κωνσταντίνου
29/08/2014