Μακαριος Δρουσιώτης

 

 

Θεωρούμε εντελώς απαράδεκτο το δημοσίευμα του κ. Κ. Κωνσταντίνου «Και όταν μας είπαν ’Πόρνη της Μεσογείου’, θυμώσαμε» στη στήλη «Κατά βαρβάρων» στο ημερομηνίας 29/08/2014 φύλλο της εφημερίδας σας. Το ως άνω δημοσίευμα δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα και στο γράμμα της επιστολής της Πρεσβείας μας που ξεσκεπάζει βάσιμα την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας που επιχείρησε ο κ. Μ. Δρουσιώτης με το βιβλίο του «Κύπρος 1974-1977...» και μια σειρά εκφράσεις του δημοσιεύματος είναι φανερά προσβλητικές για τη χώρα μας.

 

Η παραδοχή του αρθρογράφου ότι δεν έχει διαβάσει το προαναφερόμενο βιβλίο καθιστά γελοία όποια λόγια του περί διαλόγου και συζήτησης. Ταυτόχρονα η προσπάθειά του να μας διδάξει κανόνες καλής συμπεριφοράς και να αποδώσει στην Πρεσβεία μας επινοημένες ενέργειες («ωμή παρέμβαση», «μήνυμα στο Προεδρικό... να προσκυνήσει») δεν μασκαρεύει το αντιρωσικό μένος του και ξεπερνάει κάθε επιτρεπτό ηθικό όριο. Δεν θα περίσσευε να δείχνει σεβασμό και σε εκείνους τους οποίους αποκαλεί «στρατιές ανόητων» γιατί η δημοκρατία δεν σημαίνει την ελευθερία να προσβάλλει κανείς όσους διαφωνούν μαζί του όταν δεν έχει άλλα επιχειρήματα. Θα ήταν λογικό να μην εκμεταλλεύεται δημαγωγικά και υποκριτικά τις έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας και να μην παρουσιάζεται μεσσίας.

 

Θα παρακαλούσαμε τον αρθρογράφο να αποφεύγει αστήρικτους χαρακτηρισμούς και φαντασίες (προσέξαμε ότι η δίψα για τέτοιους χαρακτηρισμούς και φαντασίες είναι κοινό γνώρισμα του κ. Μ. Δρουσιώτη και του κ. Κ. Κωνσταντίνου) και να μην μας δίνει παράλογες και άχρηστες συστάσεις.

 

Η σύμπραξη στην ανάπτυξη της συνεργασίας των χωρών μας και της φιλίας μεταξύ των λαών τους αποτελεί τον βασικό στόχο της Πρεσβείας μας. Ταυτόχρονα μια σημαντική συνιστώσα των δραστηριοτήτων της, όπως και κάθε άλλης πρεσβείας, είναι η προστασία των συμφερόντων της χώρας της καθώς και η υπεράσπισή της από συκοφαντίες πάσης φύσεως. Θα συνεχίσουμε να εκπληρώνουμε την αποστολή μας με όλους του νόμιμους και τίμιους τρόπους.

 

Είμαστε σίγουροι ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκτιμά το παρελθόν της διμερούς μας συνεργασίας και συμμερίζεται τη γραμμή για την περαιτέρω ανάπτυξη των ειλικρινών και αμοιβαία επωφελών σχέσεων μεταξύ των χωρών μας παρ’ όλες τις προσπάθειες εκείνων που επιδιώκουν να τις χαλάσουν.

 

Απάντηση Κώστα Κωνσταντίνου:

 

Δεν σκόπευα να μπω σε διάλογο με τη ρωσική πρεσβεία στη Λευκωσία. Θεωρούσα πως ό,τι είχα να πω για τη διαβόητη επιστολή της για το βιβλίο Μακάριου Δρουσιώτη το είπα.

 

Αφού όμως επιμένουν, είμαι υποχρεωμένος να επανέλθω. Με το... τυπικό θράσος κάποιου ο οποίος ζει σε μια ελεύθερη χώρα και όχι σε ένα καθεστώς σαν το δικό τους όπου θα με έσερναν στα δικαστήρια ή και θα κατέληγα ίσως σαν την Πολιτκόφσκαγια και άλλους αντιφρονούντες.

 

Και αρχίζω ακριβώς από το πιο πάνω, το οποίο αν και ήταν το κομμάτι του κειμένου μου με τις σκληρότερες αιχμές για το καθεστώς Πούτιν - ολιγαρχών το οποίο, καθεστώς, καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, φίμωσε τα ΜΜΕ και πέταξε στη φυλακή όσους το επέκριναν, η πρεσβεία απέφυγε επιμελώς να το σχολιάσει.

 

Γιατί αλήθεια; Ήταν... τυχαίο;

 

Και δεν ήταν το μοναδικό. Έγραψα και πολλά άλλα. Και επιχειρηματολόγησα. Το κείμενό μου είναι στην ιστοσελίδα του «Πολίτη». Μπορείτε να το δείτε και πατώντας εδώ. Τα προσπέρασαν σχεδόν όλα και μάλιστα μου απέδωσαν... έλλειψη επιχειρημάτων. Είπαν ότι παρουσιάστηκα ως μεσσίας (!) και ότι εκμεταλλεύτηκα δημαγωγικά την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

 

Ωσάν το καθεστώς που εκπροσωπούν αλλά και οι ίδιοι να γνωρίζουν τι είναι αυτά τα δύο. Δεν με ενοχλεί, όχι. Απεναντίας, όσο η αντίληψή μου περί δημοκρατίας και ελευθερίας παραμένει διαμετρικά αντίθετη από τη δική τους είμαι ήσυχος.

 

Επί της ουσίας όμως, και προσπερνώντας τις υπόλοιπες μειωτικές αιχμές τους, ενδεικτικές και αυτές ενός συγκεκριμένου επιπέδου -διαλεκτικού όσο και ηθικού- θα πρέπει να τους υπενθυμίσω πως το κείμενό μου, πέρα από τις αναφορές στις θλιβερότατες επιδόσεις του καθεστώτος Πούτιν - ολιγαρχών στη δημοκρατία και την ελευθερία έλεγε κάτι πολύ συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.

 

Ότι η ρωσική πρεσβεία είχε κάθε δικαίωμα να σχολιάσει, έστω και με κάτι... μήνες καθυστέρηση, το βιβλίο. Αυτό που δεν είχε δικαίωμα ήταν να λειτουργεί ως οικονομικός κατακτητής της χώρας μου αλλά και ως κοινός ρουφιάνος. Αυτό. Το έγραψα πιο κομψά προχθές. Ας το διαβάσουν όμως και έτσι.

 

Η ένστασή μου λοιπόν είχε να κάνει με την ωμή πολιτική της παρέμβαση και το γεγονός ότι σε ένα ειδικά σημείο, στο κλείσιμο, άσκησε πρόστυχη πίεση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να βγει και να απολογηθεί.

 

Ήταν η εξής αναφορά: «Τα αίτια του συγγραφέα είναι ολοφάνερα και δεν μας απασχολούν. Το μόνο που μας ενοχλεί σε σχέση με το άκρως χαμηλού επιστημονικού επιπέδου και απαράδεκτο πολιτικά βιβλίο του είναι το γεγονός που δεν γράφθηκε από ένα ερασιτέχνη γραφομανή, αλλά από ειδικό συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι τυχαίο;».

 

Αυτή ήταν η ένσταση λοιπόν. Και συνιστούσε ωμή παρέμβαση. Δεν θα βαρεθώ να το λέω. Πατούσε πάνω στην οικονομική εξάρτησή μας από το καθεστώς του Πούτιν και ως εκ τούτου καταπατούσε κάθε έννοια πολιτικού ήθους. Και μετέτρεπε τον Πρόεδρο μιας εξαρτημένης από τα κεφάλαια των Ρώσων ολιγαρχών πλην ανεξάρτητης χώρας σε κάτι το υποτελές.

 

Σ’ αυτή την ανηθικότητα και τη θρασύτητά τους αναφέρθηκα. Αυτό κατηγόρησα. Και να είναι σίγουροι οι της πρεσβείας Πούτιν πως θα συνεχίσω να το κάνω χωρίς ίχνος «αντιρωσικού μένους» το οποίο μου αποδόθηκε χωρίς να εξηγηθεί καν. Ούτε και αυτό. Όπως και οι αναφορές για «φαντασίες» μου και διάφορα άλλα.

 

Τα όσα έγραψα είναι ξεκάθαρα. Ξεκάθαρη ήταν και η αναφορά - απάντησή μου στο ερώτημά τους, πιο πάνω, το «είναι τυχαίο;». Είναι ναι. Διότι εμείς έχουμε ελευθερία έκφρασης, όχι μόνο... εξύμνησης του όποιου Πούτιν. Εξ ου και η προτροπή μου, εάν η δημοκρατία και η ελευθερία τους πέφτουν βαριές, να πάνε να υπηρετήσουν στη χώρα τους ή στα καθεστώτα δικτατόρων - δορυφόρων του δικού τους, όπως αυτό της Λευκορωσίας και άλλα.

 

Εδώ είναι Ευρώπη. Με πολλές αδυναμίες αλλά έτσι είναι. Αν τους αρέσει. Αν όχι, μην τα ξαναλέμε. Τόσες πτήσεις την ημέρα. Ντοζβιντάνιε!

 

Όσο ζουν εδώ να μάθουν να συμπεριφέρονται. Και όταν δεν το κάνουν θα επικρίνονται. Ξανά και ξανά και ξανά.

 

Σ’ αυτά λοιπόν αναφέρθηκα. Όχι στο ίδιο το βιβλίο το οποίο εγώ ο ίδιος ξεκαθάρισα ότι δεν έχω διαβάσει ακόμη. Και δεν είναι ενδεικτικό υψηλού IQ για τον συντάκτη της επιστολής το να γράφει πως «η παραδοχή του αρθρογράφου ότι δεν έχει διαβάσει το προαναφερόμενο βιβλίο καθιστά γελοία όποια λόγια του περί διαλόγου και συζήτησης». Το άρθρο αφορούσε τη διαγωγή τους.

 

Είναι όμως κατανοητή η τακτική τους. Απέφυγαν επιμελώς να σχολιάσουν τα όσα τους είχα καταλογίσει επί της ουσίας, όπως άλλωστε έκαναν και με τη δημόσια επιστολή με τα δέκα σημεία που απέστειλε ο συγγραφέας του βιβλίου, ζητώντας τους απαντήσεις. Και μου «απάντησαν» με την απόδοση προθέσεων.

 

Την εποχή της ΕΣΣΔ, όταν το καθεστώς που υπηρετούσε ο τότε Καγκεμπίτης, νυν υπερορθόδοξος (δήθεν) Πατερούλης τους, Πούτιν, κρατούσε τον κόσμο του φοβισμένο και αποκομμένο από τον έξω κόσμο, αυτή η τακτική, της διαστρέβλωσης, της απόδοσης προθέσεων και της δημιουργίας «εχθρών», εν τη απουσία απαντήσεων πάντοτε, απέδιδε.

 

Μάλλον αυτό ξέρουν να κάνουν οι της εδώ πρεσβείας. Και μόνο αυτό.

Δυστυχώς, όμως, εδώ αυτά δεν έχουν πέραση. Δεν είχαν ποτέ.

Και έτσι, εκτός από ελλειμματικοί και προκλητικοί καταντούν και γελοίοι.

Δεν είναι κρίμα;

 

 

Του Κώστα Κωνσταντίνου

Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»

 

02/09/2014