Σιωπή
Του Βασίλη Πρωτοπαπά
Το νέο βιβλίο του Μ. Δρουσιώτη το διάβασα λεπτομερώς από το στάδιο της συγγραφής. Έδωσα στον συγγραφέα εκτενή σχόλια και παρατηρήσεις. Συμμετείχα με τοποθετήσεις στις παρουσιάσεις του. Δημοσίευσα γι' αυτό συνοπτική βιβλιοκριτική. Δεν έχω να προσθέσω τίποτε ως προς το περιεχόμενό του, όποιος θέλει να έχει άποψη ας το διαβάσει και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Αφορμή για να επανέλθω, ενώ στην πολιτική επικαιρότητα κυριαρχούν σημαντικότερα ζητήματα, στάθηκε η δημόσια παρέμβαση της ρωσικής πρεσβείας και οι ανακοινώσεις κομμάτων και της κυβέρνησης. Μια ξένη πρεσβεία εξαπέλυσε μια πρωτάκουστη προσωπική αήθη επίθεση στον συγγραφέα, με τα περισσότερα κοινοβουλευτικά κόμματα να τη "χειροκροτούν", άλλα να σιωπούν, και την κυβέρνηση να σιγοντάρει αμήχανα. Θα μπορούσαν να γραφούν πολλά για το διπλωματικό επίπεδο, το ύφος και το ήθος, όσων στη ρωσική πρεσβεία εμπνεύστηκαν την ανακοίνωση. Δεν έχει και πολύ νόημα, καθώς λίγες μέρες μετά ένας άλλος δημοσιογράφος, ο Κώστας Κωνσταντίνου, δέχθηκε ανάλογη επίθεση για την κριτική που άσκησε. Δεν είμαι βέβαιος αν για τις ανακοινώσεις αυτές, που μοιάζουν με κείμενα φοιτητικών παρατάξεων σε προεκλογική περίοδο, έδωσε έγκριση το υπουργείο Εξωτερικών στη Μόσχα. Αν το έπραξε, τότε δεν είναι να απορεί κανείς πώς μια χώρα που υπήρξε υπερδύναμη έχει υποχωρήσει τόσο πολύ στη διεθνή σκηνή.
Περισσότερο από όλα με προβλημάτισε και με λύπησε η εκκωφαντική σιωπή αυτών που αποκαλούμε "πνευματικοί άνθρωποι", "άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού", "ακαδημαϊκή κοινότητα", μπροστά στην εκδήλωση συμπεριφορών μιας πρεσβείας που όζουν σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης. Σε οποιοδήποτε κράτος όπου επικρατούν οι αξίες του Διαφωτισμού και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο ενός βιβλίου, ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων που εμπίπτουν στις πιο πάνω κατηγορίες θα είχε αντιδράσει σε μια παρόμοια παρέμβαση μιας ξένης πρεσβείας. Θα αντιδρούσε επώνυμα και δημόσια. Θα καταδίκαζε με καθαρότητα και αποφασιστικότητα, χωρίς "ναι μεν αλλά" και χωρίς προσπάθεια συμψηφισμών. Εδώ σιωπή. Είμαι βέβαιος ότι στον χώρο της Αριστεράς υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που, ανεξαρτήτως πολιτικών διαφωνιών με τον συγγραφέα, αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ζήτημα ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Αντιλαμβάνονται ότι τα περί "αναθεωρητισμού" της "μίας και αδιαίρετης ιστορικής αλήθειας" είναι μια δεξιά επινόηση στην κυπριακή ιστοριογραφία. Στο όνομα της οποίας λοιδορήθηκε η Αριστερά και οι άνθρωποί της, καθώς και όσοι επιχείρησαν να προσεγγίσουν κριτικά τη σύγχρονη κυπριακή Ιστορία. Αλλά τώρα σιωπούν, διότι αυτό επιβάλλει είτε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, είτε ο φόβος του "οδοστρωτήρα", είτε το "δε βαριέσαι αδερφέ, μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα για να μην σε φαν οι κότες". Αυτό το τελευταίο ισχύει και για τον ακαδημαϊκό χώρο, ειδικότερα στα πεδία των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, που δυστυχώς βγαίνει από το καβούκι του και ξαφνικά γεμίζει ο Τύπος με παρεμβάσεις όταν πρόκειται για προσωπικά εργασιακά θέματα. Πριν και μετά, βαθιά σιωπή.
Μια κοινωνία όπου οι πνευματικοί άνθρωποι και οι ακαδημαϊκοί "σιωπούν", είναι μια κοινωνία σε βαθιά κρίση και με αβέβαια προοπτική.
Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»
07/09/2014