«Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ»
Γιατί με άφησε άναυδη το νέο βιβλίο του Μ. Δρουσιώτη
«Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ», το Βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, που διαβάζεται απνευστί, με άφησε άναυδη τόσο για τα όσα γράφει τεκμηριωμένα αλλά και για το ότι ακόμη ΔΕΝ άκουσα, ΔΕΝ διάβασα, κανένα σχόλιο ή διάψευση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη! Όχι πως δεν είχα ακούσει ή δεν γνώριζα τα κύρια «νοήματα και μηνύματα» της πολιτικής του Προέδρου και των συν αυτώ, αλλά να γράφονται με τεκμηρίωση, από πρακτικά συναντήσεων τους, μυστικών και φανερών, αυτό επιδεινώνει περισσότερο και την απογοήτευση και το θυμό για το ποιοι μας κυβερνούν και πού μας έχουν οδηγήσει ή μπορεί να μας οδηγήσουν! Με εκπλήττει ιδιαίτερα η ομερτά σιωπής και άλλων πρωταγωνιστών που αναφέρονται πλειστάκις: των Κυβερνώντων, (Υπουργών, νυν και τέως/πρώην), των Μέγα-Δικηγορικών Γραφείων, του ονόματος του Προέδρου του ΔΗΣΥ, των Ιδιοκτητών ΜΜΕ και Δημοσιογράφων, που αναφέρονται ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ-και πολλών πολιτικών προσώπων-αρχηγών ή μη πολιτικών κομμάτων!
Κανονικά, σε μια κανονική χώρα/κράτος, θα έπρεπε ΟΛΟΙ όσων τα ονόματα αναφέρονται ή να βγαίνουν και να διαψεύδουν, ή να βγαίνουν και να λένε «ήμαρτον», ή να βγαίνουν και να επιβεβαιώνουν και να δίνουν και άλλες πληροφορίες! Κανονικά θα έπρεπε να βλέπαμε κάθε βράδυ στις οθόνες μας στα δελτία ειδήσεων και μια αναφορά, εξήγηση, ή διάψευση, ή επιβεβαίωση ή παρουσίαση του θέματος… Δυστυχώς ατυχήσαμε και σε αυτό τον τομέα… Θα έπρεπε να είχαμε αδέκαστους δημοσιογράφους που ασκούν το λειτούργημα της ενημέρωσης όχι της συσκότισης… Ας ελπίσουμε ότι από κάπου θα πεταχτεί κάποια σπίθα για να δώσει φως και ελπίδα…
Από το βιβλίο επιλέγω αποσπάσματα από τον επίλογο… Και σταδιακά θα γράφω και άλλα αποσπάσματα ..έτσι για να τα εμπεδώσουμε όλοι!
«Το δίδαγμα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι θεσμοί στην Κύπρο. Για να μπορέσει να χειριστεί την υπόθεση Ερωτοκρίτου-Νεοκλέους, ο γενικός εισαγγελέας χρειάστηκε να μηχανευτεί τρόπους παράκαμψης του συστήματος και να καταφύγει σε ανεξάρτητο ποινικό ανακριτή, διότι δεν είχε εμπιστοσύνη στην αστυνομία. Κι όταν βρέθηκαν τρεις δικαστές που δεν δείλιασαν και προχώρησαν σε καταδίκες, το σύστημα αρνήθηκε στην ουσία να εφαρμόσει τις ποινές, χωρίς να υπάρχει καμιά συνέπεια για την περιφρόνηση του δικαστηρίου» (σ.300)
Για την ανωμαλία της υποκατάστασης του Συντάγματος από το Δίκαιο της Ανάγκης, αναφέρει:
«Αυτή η ανωμαλία επιτρέπει σ’ εκείνον που ηγείται [σ.σ. Πρόεδρο] να διαχειρίζεται το κράτος και τον εθνικό πλούτο σαν οικογενειακή του επιχείρηση. Μια ομάδα ανθρώπων που βρήκαν τους τρόπους να θωπεύουν την εξουσία και είναι οριζόντια διασκορπισμένοι σε όλο το σύστημα, νέμονται τον πλούτο της χώρας. Με την εξουσία μοιράζουν αξιώματα και με τον πλούτο κλείνουν στόματα και αγοράζουν προστασία. Οι έντιμοι και καθαροί είτε θα τσακιστούν είτε θα συμβιβαστούν. Και για να επιβιώσουν εντός του πολιτικού συστήματος θα πρέπει, τουλάχιστον, να ανεχθούν τη διαφθορά» (σ.301)
«Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει διαφθορά, αλλά το να είναι το σύστημα εξουσίας διεφθαρμένο από την κορυφή μέχρι τον πάτο δεν είναι σύνηθες φαινόμενο, ειδικά για να ένα κράτος που αυτοπροσδιορίζεται ευρωπαϊκό. Ένας από τους παράγοντες ου κρατά σε καταστολή τον ευρύτερο πληθυσμό και εμποδίζει την υγιή εξέλιξη του πολιτικού συστήματος είναι το ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Η Κύπρος είναι όμηρος των ειδικών συνθηκών του εθνικού προβλήματος, το οποίο έγινε μέσο λαφυραγώγησης της εξουσίας. Στην πραγματικότητα η διαφθορά είναι το κύριο εθνικό πρόβλημα της Κύπρου, όλα τα υπόλοιπα είναι παράγωγα της. Αν δεν ηττηθεί η διαφθορά, κανένα άλλο πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί. Κι αυτή είναι μια ευθύνη που πρέπει να την επωμιστεί η νέα γενιά, διότι οι απερχόμενες δεν έχουν την επάρκεια να πάρουν τον τόπο μισό βήμα μπροστά». (σελ.301-302)
Καλό διάβασμα σε όλους-Ελπίζω να το διαβάσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά!
Χριστίνα Βαλανίδου
29/01/2021