Ζήτημα εθνικής αυτογνωσίας
Για τους φίλους στην Ελλάδα, αν αυτό το βιβλίο πέσει στα χέρια σας, είναι πιο συναρπαστικό από οποιαδήποτε τηλεοπτική σειρά με πολιτικούς και μαφία. Έχει επίσης το πλεονέκτημα (δυστυχώς για όσους ζούμε στην Κύπρο) ότι δεν αποτελεί προϊόν φαντασίας, αλλά εξιστορεί γεγονότα που έγιναν όντως (όσο κι αν μοιάζουν εξωφρενικά) κατά την τελευταία δεκαετία.
Για τους φίλους στην Κύπρο, τι να πω. Αν δεν το έχετε προμηθευτεί και δεν το έχετε διαβάσει, σας προτρέπω να το κάνετε άμεσα. Είναι ζήτημα εθνικής αυτογνωσίας.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σκιαγραφείται το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου με τα μελανότερα χρώματα. Οι μόνοι έξυπνοι είναι οι επιτήδειοι που ξέρουν πώς να αξιοποιήσουν την εξουσία που τους δόθηκε από το λαό για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους οικογενειακά συμφέροντα. Και οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολίτευσης, είναι αφελή πιόνια που χόρευαν στον ρυθμό του ταμπούρλου που τους έπαιζε ο Πρόεδρος (ο καθένας βέβαια μέσα από το δικό του ιδεολογικό προκάλυμμα και τις ανταποδόσεις του). Στο βάθος, μεγάλα δικηγορικά γραφεία και Ρώσοι ολιγάρχες αναδεικνύονται ως οι ισχυρότεροι παράγοντες για τους οποίους εργάζεται ολόκληρο το σύστημα.
Είναι απίστευτο το ότι το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει εδώ και σαράντα ημέρες και δεν υπάρχει καμία αντίδραση από τους πολιτικούς και τα άλλα πρόσωπα για τα οποία γράφονται σημεία και τέρατα. Είναι σαν να ελπίζουν πως αν δεν δώσουν σημασία, θα ελαχιστοποιήσου τη δυναμική του βιβλίου. Ποντάρουν στο ότι οι Κύπριοι, πέρα από ένα μικρό ποσοστό, δεν διαβάζουν. Κι έτσι το κείμενο του Δρουσιώτη θα περάσει απαρατήρητο εκτός μιας μικρής σχετικά ομάδας αναγνωστών. Ο αριθμός των αντιτύπων που έχουν πουληθεί δείχνει μάλλον την τάση να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η έρευνα του Δρουσιώτη και η τεκμηρίωση των ισχυρισμών του είναι υποδειγματική, και αυτό πείθει ακόμα και αναγνώστες οι οποίο ιδεολογικά έχουν πληγωθεί από προηγούμενα βιβλία του.
Κλείνω με μερικές σκέψεις που δεν σχετίζονται άμεσα με το βιβλίο, αλλά έχουν γίνει πιο έντονες μετά την ανάγνωσή του: Το κενό πολιτικής αντιπροσώπευσης για τον φιλελεύθερο κεντρώο χώρο αυτή τη στιγμή είναι τεράστιο (δεν αναφέρομαι στο «μακαριακό» κέντρο). Δεν θα ήθελα να βρισκόμουν στη θέση οποιουδήποτε υποψήφιου του ΔΗΣΥ, ειδικά σε αυτή των νέων προσώπων που δεν έχουν φθαρεί και δεν έχουν σπιλώσει το όνομά τους. Υπάρχουν όρια στο μέχρι πού μπορούν να διαφοροποιηθούν και να ασκήσουν κριτική. Δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τιμωρηθούν για πράγματα για τα οποία έχουν μικρό μερίδιο ευθύνης. Μακάρι το ΑΚΕΛ να είχε θέσεις στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική που να συμβιβάζονταν με αυτές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τότε θα μπορούσα προσωπικά να το επιβραβεύσω για τις συνεπείς (κατά την τελευταία δεκαετία) ομοσπονδιακές θέσεις του στο Κυπριακό. Το κενό στο οποίο αναφέρθηκα πρέπει να πληρωθεί. Το Κίνημα Οικολόγων δεν με έχει πείσει ότι έχει κόψει γέφυρες με το εθνικιστικό και αντιεπιστημονικό του (5G, ψεκασμοί) παρελθόν (ίσως γιατί ακόμη το μεγαλύτερο μέρος των παραδοσιακών ψηφοφόρων του ασπάζεται αυτές τις θέσεις). Υπάρχει ισχυρή ανάγκη για ένα νέο κίνημα που θα μπορούσε να εκφράσει την αγανάκτηση και την αηδία του κόσμου με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά και ταυτόχρονα να στρέψει αυτή τη δυναμική προς προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές κατευθύνσεις. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος το κενό να πληρωθεί από λαϊκίστικες δυνάμεις της άκρας δεξιάς με μετριοπαθές προσωπείο (για ιστορικούς λόγους, και σε αντίθεση με την Ελλάδα, η δυναμική της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Κύπρο είναι περιορισμένης εμβέλειας).
Γιώργος Στόγιας
17/02/2021