Μακαριος Δρουσιώτης

Το «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» είναι το δεύτερο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη μετά τη «Συμμορία», που πραγματεύεται την περίοδο της διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη. Στη συνέντευξή του, ο συγγραφέας απαντά στις επικρίσεις σε σχέση με τα κίνητρά του, δηλώνοντας πως ο μόνος του στόχος είναι η αλήθεια γύρω από γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο και το μέλλον του.

 

Το βιβλίο συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον από πολίτες, με τον συγγραφέα να ετοιμάζει μέσα σε δέκα μέρες ήδη την πρώτη επανεκτύπωση.

 

Η απάντηση του Μακάριου Δρουσιώτη στο ερώτημα ποιος διέπραξε το «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», δεν είναι μονολεκτική. Χρειάστηκαν, άλλωστε, 438 σελίδες ενός βιβλίου. Πιο περιληπτικά, στη συνέντευξή του στον «Π» διαχωρίζει σε δύο περιόδους τη στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας απέναντι στη λύση στο Κυπριακό, με καταλυτικό ορόσημο το 2017.

Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε το τελευταίο διάστημα στο μοιραίο δείπνο στο Κραν Μοντανά, όπου κατέρρευσε η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, ωστόσο στο βιβλίο καταγράφεται μια αλληλουχία γεγονότων από πολύ νωρίτερα, συνθέτοντας ένα παζλ με πρωταγωνιστές την πολιτική σκηνή στην Κύπρο, αλλά και στο εξωτερικό, συμφέροντα εθνικά, ιδιοτελή, οικονομικά και άλλα, αλλά και παιχνίδια προπαγάνδας που εκμεταλλεύθηκαν το πατριωτικό αίσθημα.

 

Πήγα να δουλέψω με τον Αναστασιάδη για το Κυπριακό, συνεργάστηκα μαζί του γι' αυτό και διαφώνησα μαζί του ξεκάθαρα και ανοικτά από την πρώτη στιγμή που έκανε στροφή στο Κυπριακό. Έχω να μιλήσω με τον Αναστασιάδη από τις 29 του Δεκέμβρη του 2016. Τον Ιανουάριο, έκανε τη στροφή.

 

Με τα δύο σας βιβλία «Η Συμμορία» και «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», θα έλεγε κανείς ότι κατά κάποιο τρόπο επιλέξατε μόνος σας να στρέψετε εναντίον σας το σύστημα. Τον Πρόεδρο, τους συνεργάτες του, την κυβέρνηση.

Δεν θέλω να φανεί αλαζονικό, αλλά με ρωτούν για παράδειγμα «δεν φοβάσαι;», και τους λέω να φοβούνται εκείνοι από εμένα, γιατί εγώ είμαι σε πιο πλεονεκτική θέση. Αυτά που γράφω είναι αλήθειες και δεν έχω καμία σκοπιμότητα. Αυτός που θα πει είναι επειδή «δεν με διόρισε ο Πρόεδρος», θα δει να απαντάται αυτό το πράγμα στο βιβλίο «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά».

 

Ποια είναι η απάντηση στο επιχείρημα ότι είναι η πικρία που σας ώθησε να γράψετε τα βιβλία;

Πήγα να δουλέψω με τον Αναστασιάδη για το Κυπριακό, συνεργάστηκα μαζί του γι' αυτό και διαφώνησα μαζί του ξεκάθαρα και ανοικτά από την πρώτη στιγμή που έκανε στροφή στο Κυπριακό. Έχω να μιλήσω με τον Αναστασιάδη από τις 29 του Δεκέμβρη του 2016. Τον Ιανουάριο, έκανε τη στροφή.

 

Σε ό,τι αφορά τον μη επαναδιορισμό του Στυλιανίδη, εγώ δεν ήθελα να μείνω για δεύτερη θητεία και εξού έστειλα και την οικογένειά μου πίσω στην Κύπρο, εννιά μήνες πριν τελειώσει η θητεία του Στυλιανίδη.

 

 

Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου στο βιβλίο;

Είναι πολύ μεγάλη και παραπάνω από τις προσδοκίες μου. Μέσα σε δέκα ημέρες, ετοιμαζόμαστε να παραγγείλουμε την επόμενη επανεκτύπωση. Η πρώτη ήταν πέντε χιλιάδες αντίτυπα.

 

Από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο παρατίθενται άγνωστα γεγονότα, όπως ότι είχε αναπτυχθεί μέσω μυστικής διπλωματίας απευθείας επαφή με την Τουρκία. Ποια ήταν η σημασία;

Αυτό το πράγμα σημαίνει ότι η Τουρκία ενδιαφερόταν να λύσει το Κυπριακό και ενδιαφερόταν με Πρόεδρο τον Αναστασιάδη, ο οποίος ήταν ένας αξιόπιστος συνομιλητής για δύο λόγους: Πρώτον, είπε «ναι» στο σχέδιο Ανάν και το υποστήριξε και δεύτερον, πήγε στην Τουρκία προσκεκλημένος του AKP και άνοιξε κανάλι επικοινωνίας.

Στη συγκεκριμένη περίοδο, η αξιολόγηση που έκανε η Τουρκία είναι ότι είχε να κερδίσει πολύ περισσότερα με το να λύσει το Κυπριακό. Η υφιστάμενη κατάσταση ήταν καλή για την Τουρκία τις πρώτες δεκαετίες. Από ένα σημείο και μετά, ειδικά μετά το AKP, το Κυπριακό πρέπει να λυθεί.

 

Η Τουρκία ήθελε να λύσει το Κυπριακό μετά το AKP. Δηλαδή ο Ερντογάν...

Ο Ερντογάν, ναι. Ακούω πολλούς που λένε «ο Ερντογάν, ο σουλτάνος», όμως δεν είμαστε Τούρκοι πολίτες και τον έχουμε πάνω στο σβέρκο μας. Εμείς τον έχουμε μέσα στην Κύπρο και πρέπει να τον διώξουμε. Και ποιος θα διατάξει τον τουρκικό στρατό να φύγει από την Κύπρο; Δεν θα είναι ένας σουλτάνος; Θα γίνει με δημοκρατικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα στην Τουρκία; Βεβαίως και μας ενδιαφέρει να έχουν μια δημοκρατική χώρα, αλλά εμείς επειγόμαστε να λύσουμε το Κυπριακό και ενώπιόν μας έχουμε αυτή την Τουρκία.

 

Ποια ήταν όμως τα συμφέροντα που ωθούσαν τη δεδομένη στιγμή την Τουρκία να σκέφτεται λύση;

Το 2002 ήταν οικονομικοί οι λόγοι και η προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ. Τώρα, σε αυτή τη φάση, ήταν τα ενεργειακά ή και τα δύο μαζί.

 

Αν τα συμφέροντα έφερναν την Τουρκία κοντά στη λύση και ο Νίκος Αναστασιάδης δούλευε, όπως περιγράφετε αρχικά στο βιβλίο, προς την κατεύθυνση της λύσης, πώς χάθηκε ένα τέτοιο μομέντουμ;

Ο Πρόεδρος είχε μεν τον στόχο της λύσης, αλλά όχι αμέσως μόλις εκλέγηκε. «Αφήστε μας να κυβερνήσουμε και λίγο», έλεγε. Τα έζησα αυτά. Όποιος διαβάσει το κεφάλαιο με τον Ντάουνερ, δηλαδή η πρώτη περίοδος του Αναστασιάδη, που ήταν η οικονομική κρίση, καταλαβαίνει ότι ο Αναστασιάδης είχε ένα καλό επιχείρημα που ήταν «έχουμε οικονομική κρίση τώρα, να σταθεροποιηθούμε πρώτα και μετά», αλλά πίσω από αυτό υπήρχε η διάθεση του Προέδρου να ελέγξει την κατάσταση στο εσωτερικό για δικά του συμφέροντα πολιτικά, οικονομικά κλπ.

 

Διαβάζοντας το βιβλίο, σε μεγάλο μέρος του περιγράφετε μια συμπεριφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας κυκλοθυμική. Δηλαδή, από τη μια να επιδιώκει τη λύση, αλλά από την άλλη να προσπαθεί να τη φρενάρει.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι. Είναι πρώτα η δειλία. Πολλοί νομίζουν είναι αποφασιστικός, ότι κτυπά το χέρι του στο τραπέζι, αλλά είναι μύθος. Δεν είναι τολμηρός ηγέτης ο Αναστασιάδης. Είναι επίσης τα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία περιγράφω στο βιβλίο «Η Συμμορία» και είναι και οι εξαρτήσεις από ξένες χώρες, οι οποίες είχαν συμφέρον να μην λυθεί το Κυπριακό. Και να μην κρυβόμαστε, είναι σαφές ότι αναφέρομαι στον ρωσικό παράγοντα και επίσης  υπάρχει η παράμετρος της Αιγύπτου.

 

Σε ό,τι αφορά τον μη επαναδιορισμό του Στυλιανίδη, εγώ δεν ήθελα να μείνω για δεύτερη θητεία και εξού έστειλα και την οικογένειά μου πίσω στην Κύπρο, εννιά μήνες πριν τελειώσει η θητεία του Στυλιανίδη.

 

Η Ρωσία είναι σύμμαχος;

Γίνονται πολλές αναφορές στο βιβλίο για τη Ρωσία και για το γιατί δεν ήθελε να λυθεί το Κυπριακό και αυτό έρχεται σε αντίθεση με το αίσθημα που επικρατεί γενικώς σε σχέση με τη Ρωσία που θεωρείται σύμμαχος.

Πολλοί πιστεύουν ότι τα πράγματα σε σχέση με την Κύπρο τα υποκινεί η Δύση, οι Άγγλοι, ο αμερικανικός παράγοντας. Το παιχνίδι στην Κύπρο το ελέγχει η Ρωσία. Πάντα λέω ένα παράδειγμα που είναι εύκολο να καταλάβει κανείς. Δεν υπάρχουν δύο ηγέτες στην παγκόσμια ιστορία που να έχουν συναντηθεί περισσότερες φορές απ' ότι ο Ερντογάν και ο Πούτιν.

Εδώ, διεξάγεται ένας αγώνας από τον καιρό που άρχισε ο ψυχρός πόλεμος, ποιος θα κερδίσει την Τουρκία, διότι η Τουρκία είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι το μήλον της Έριδος. Εάν λυθεί το Κυπριακό αύριο και εξομαλυνθούν οι δικές μας σχέσεις, εξομαλυνθούν οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας, εκ των πραγμάτων θα εξομαλυνθούν και με την ΕΕ και τη Δύση γενικά, αυτό είναι κάθετα ενάντια στα συμφέροντα της Ρωσίας.

Ο δεύτερος λόγος είναι τα ενεργειακά. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής ενέργειας στην Τουρκία. Για ποιο λόγο η Ρωσία να διευκολύνει την ανάπτυξη των ενεργειακών αποθεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου; Είναι τόσο απλά τα πράγματα και λογικά, για να μην μπορεί να τα κατανοήσει κανείς.

 

Αν είναι τόσο απλά και κατανοητά, τότε τι σημαίνει; Τόσο ισχυρούς μηχανισμούς προπαγάνδας διαθέτει η Ρωσία που ξεγελά μια ολόκληρη χώρα από τη βάση ως την κορυφή;

Ναι. Έχει μηχανισμούς προπαγάνδας από τον καιρό του ψυχρού πολέμου. Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, υπήρχαν αυτά τα κατάλοιπα της εποχής της Σοβιετικής Ένωσης, προστέθηκε η Εκκλησία λόγω Ορθοδοξίας, προστέθηκαν τα κολοσσιαία οικονομικά συμφέροντα από τους ολιγάρχες που ήρθαν στην Κύπρο και έφεραν τα χρήματά τους, οπότε δημιουργήθηκε μια οικονομική ελίτ και έγινε και μια νέα κατηγορία εκατομμυριούχων στην Κύπρο από τα ρωσικά συμφέροντα, οπόταν ελέχθηκε το σύστημα.

 

Ο Μπάιντεν

Συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται και για στοιχεία που δείχνουν κάποιες συμπεριφορές ή συνήθειες του Νίκου Αναστασιάδη. Όπως ο μεσημβρινός ύπνος, κάποιες εκρήξεις θυμού, χαρακτηρισμοί, αλλά και το περιεχόμενο του δείπνου του αμερικανού (τότε) αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, στην οικία του κ. Αναστασιάδη στη Λεμεσό. Δεν είπαν λέξη για Κυπριακό. Τι είπαν;

Γράφω στο βιβλίο μου τι έγινε και πού τα ξέρω. Γράφω ότι το πρωί περιμέναμε τον Αναστασιάδη ενόσω ήμασταν στο γραφείο του υφυπουργού παρά τω Προέδρω καμιά δεκαριά άτομα. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που ο Αναστασιάδης βγήκε από το γραφείο του, γιατί δεν βγαίνει, και ήρθε εκεί που ήμασταν συνοδευόμενος από τον Κασουλίδη και η πρώτη ερώτηση που του την υπέβαλα εγώ ήταν «τι έγινε ψες Πρόεδρε με τον Μπάιντεν;». Και μας είπε «περάσαμε πολύ ωραία», μας είπε ότι ο γαμπρός του σπούδασε στην ίδια πόλη από την οποία κατάγεται ο Μπάιντεν, υποστήριζαν την ίδια ομάδα μπάσκετ. Ρωτήσαμε για το Κυπριακό, αλλά δεν μας είπε ότι είπαν κάτι. Και να είπαν, δεν φρόντισε να μας το πει. Αλλά, το τι έγινε στην αίθουσα μετά στην επίσημη συνάντηση που είχαν, ήταν το ίδιο. Δεν είχε κάτι έξω από τα στερεότυπα. Μιλούσε του Μπάιντεν, σαν να μιλούσε του Γιαννάκη Ομήρου. Έτσι κατάλαβα από τα πρακτικά που διάβασα και από την πληροφόρηση που είχα από εκείνους που ήταν μέσα.

 

Η μεγάλη στροφή του Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό έγινε, από ό,τι λέτε στο βιβλίο, το 2017. Πώς;

Όποιος παρακολουθεί την επικαιρότητα, θα συμφωνήσει ότι από τον Ιανουάριο του 2017 μέχρι το Κραν Μοντανά, η προσέγγιση του Αναστασιάδη ήταν μια διαρκής άρνηση και κωλυσιεργία. Δεν υπάρχει τίποτε θετικό. Ήταν μια συνεχής άρνηση και υπόσκαψη του Άιντα, των συνομιλητών, των ξένων, των παρεμβάσεων. Ήταν η υπόθεση με το ενωτικό δημοψήφισμα του ΕΛΑΜ, την οποία ο Αναστασιάδης δεν υποκίνησε, αλλά την εκμεταλλεύτηκε. Έκανε διάφορα κόλπα. Διότι, από τον Φεβρουάριο έκανε σύσκεψη και είπε «πάμε σε εκλογές, ξεχάστε το Κυπριακό». Και το σκεπτικό του Αναστασιάδη ήταν να πάει σε εκλογές και βλέπουμε με το Κυπριακό ξανά το 2018.

 

Το 2017, όταν πήγε στη διάσκεψη στη Γενεύη, η οποία διακόπηκε για μερικές μέρες, έκανε έξι μήνες να ξεκινήσει. Ήταν τότε που ο Αναστασιάδης συγκρούστηκε με τον Κοτζιά, τον κατάγγελλε στον Τσίπρα. Μετά από αυτό, έστειλε τον Νίκο Χριστοδουλίδη στην Αθήνα ειδική αποστολή και είπε στον Κοτζιά «είμαστε μαζί». Οι σχέσεις τους πλέον ήταν αγαστές.

 

Πριν από αυτό, οι σχέσεις του ΠτΔ με τον Νίκο Κοτζιά δεν ήταν αγαστές;

Όχι, δεν ήταν. Εμένα μου είπε ο Αναστασιάδης ότι πάει στην Αθήνα και βλέπει τον Τσίπρα κρυφά.

 

Δίνετε μεγάλη έμφαση στους συνεργάτες του Προέδρου και την επιρροή που ασκούσαν πάνω του. Διερωτάται κανείς: Μπορούσε να καθοδηγηθεί παρά τη θέλησή του από οποιονδήποτε;

Εγώ δεν λέω ότι τον επηρέασαν οι συνεργάτες του. Επειδή όμως αυτοί ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο και επειδή ο Αναστασιάδης ήταν ευάλωτος για τους λόγους που σας εξήγησα, ήταν σημαντικός ο ρόλος που διαδραμάτιζαν για να γύρει η πλάστιγγα, όμως η γενεσιουργός αιτία δεν ήταν οι συνεργάτες. Αυτοί συνέδραμαν.

 

Ο Σίσι της Αιγύπτου

Τόσο στο βιβλίο «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», όσο και στη «Συμμορία», παρουσιάζετε τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, ιδιαίτερα του ενδιάμεσου χώρου, κατώτερους των περιστάσεων και ως ένα μοχλό που χρησιμοποιούσε ο Νίκος Αναστασιάδης για να περάσει αυτό που ήθελε. Είναι όλη η πολιτική ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων;

Να διορθώσω κάτι. Δεν τους παρουσιάζω, αλλά παρουσιάζονται. Διότι επικαλούμαι τα πρακτικά του Εθνικού Συμβουλίου, τα οποία είναι ένας θησαυρός για να αποκωδικοποιήσεις τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Αναστασιάδης, παρά ως πηγή έγκυρης πληροφόρησης για το τι γίνεται. Είχε μια ικανότητα ο Αναστασιάδης, να λέει στον καθένα αυτό που θέλει, να τους παίζει διάφορα παιχνίδια. Για τις πραγματικές του πολιτικές, δεν έλεγε τίποτε στο Εθνικό Συμβούλιο. Δεν είπε, ας πούμε, στο Εθνικό Συμβούλιο ότι συμφώνησε με τον Σίσι για τον αγωγό φυσικού αερίου στην Αίγυπτο, αλλά έλεγε για τα παιχνίδια του Ντάουνερ, του Άιντε, των εγγλέζων, των αμερικάνων. Τους χρησιμοποιούσε γνωρίζοντας ότι θα τα διέρρεαν στον Τύπο.

 

Αφήσατε μια αιχμή σε σχέση με τον Σίσι. Γιατί συγκεκριμένα για τον Σίσι ο ΠτΔ απέφυγε να ενημερώσει το Εθνικό Συμβούλιο;

Διότι τον Σεπτέμβριο του 2016 προγραμματίζαμε να γίνει συνάντηση Αναστασιάδη – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, σε συνέχεια των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και συζητήσεων που γίνονταν με την Τουρκία και ο Αναστασιάδης, πριν να καθοριστεί η συνάντηση με τον Ερντογάν,  συνάντησε τον Σίσι και σε διάστημα δύο-τριών μηνών άρχισαν οι τριμερείς συνεργασίες, άρχισαν οι αποφάσεις για αγωγό προς την Αίγυπτο, ενώ η στρατηγική ήταν να κάνουμε τερματικό. Κάποια στιγμή, διπλώσαμε το τερματικό και είπαμε θα συνεργαστούμε με την Αίγυπτο. Γιατί; Τι κερδίζουμε οικονομικά, διπλωματικά, πολιτικά; Εκεί λοιπόν ξεκίνησε η πρώτη κρίση με την Τουρκία. Αν θυμάστε, όταν ξεκίνησε η ΕΝΙ να κάνει γεώτρηση τον Σεπτέμβριο του 2016, η Τουρκία δεν έκανε απολύτως τίποτε. Όταν όμως φάνηκε ότι κάνουμε συμμαχία με την Αίγυπτο, άρχισαν να προκαλούν κρίσεις.

 

Σε αυτό, να προσθέσω ότι, με δική μου εισήγηση, είχε ξεκινήσει μια διαδικασία που κατέληξε σε συνάντηση Αναστασιάδη – Νταβούτογλου στο Νταβός τον Ιανουάριο. Εκεί ο Νταβούτογλου είπε του Αναστασιάδη ότι δεν πάμε καλά διότι κάνετε παιχνίδια με την Αίγυπτο, αποκλείοντας την Τουρκία από την περιοχή. Ή θα λύσουμε το Κυπριακό, ή θα πάτε σε ρήξη. Αυτό του είπε.

 

 

Ο Αναστασιάδης συμφωνεί με την Τουρκία

Ακόμα και απόλυτα τεκμηριωμένα να είναι όλα όσα παραθέτετε στο βιβλίο σας, αντιλαμβάνεστε ότι χρησιμοποιείται ένα επιχείρημα μέσα από μόνο μια φράση: «Δικαιώνετε την Τουρκία». Σας ενοχλεί;

Εξυπηρετώ την αλήθεια. Τι σημαίνει δηλαδή; Την αλήθεια την κρίνουμε από το ποιος τη λέει ή από το τι λένε τα γεγονότα; Με την Τουρκία συμφωνεί ο Αναστασιάδης, ο οποίος παραμονή της μεγάλης διαπραγμάτευσης προσέγγισε τον Τσαβούσογλου και του είπε ότι δεν λύνεται το Κυπριακό με την ομοσπονδία, θέλουμε λύση δύο κρατών, δώστε μου χρόνο να κάνω εκλογές και θα το λύσουμε με δύο κράτη. Και όταν επέστρεψε στην Κύπρο, το είπε σε πολλούς, ενώ αφαίρεσε την ομοσπονδία από το λεξιλόγιό του για δύο χρόνια.

 

Πώς το επιβεβαιώνετε ότι ο Αναστασιάδης είπε στον Τσαβούσογλου για δύο κράτη σε εκείνη τη συνάντηση;

Ο Τσαβούσογλου το είπε μετά τη συνάντηση και κυκλοφόρησε στα διπλωματικά παρασκήνια. Εμένα μου το επιβεβαίωσε και ο Ακιντζί, για τον οποίο θέλω να πω και μια προσωπική μαρτυρία. Σε μια συνάντηση που είχα με τον Χριστοδουλίδη στο Προεδρικό, ρώτησα «πώς πήγαν οι συνομιλίες;». Μου λέει «θα κάνει δηλώσεις ο Ακιντζί που δεν λέει ψέματα». Και είχε δίκιο. Εγώ δεν άκουσα δήλωση του Ακιντζί που να λέει ψέματα. Μπορεί να είχε παρανοήσεις, παρερμηνείες, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ο Ακιντζί είναι ψεύτης. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Αναστασιάδη. Στη συνείδησή μας τι υπερισχύει; Ότι επειδή είναι Ε/Κ και ο Πρόεδρός μου, πρέπει να μου λέει ψέματα και εγώ να το δέχομαι; Εγώ δεν το δέχομαι.

 

Τελικά, θεωρείτε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πραγματικά πίστευε ότι θα μπορούσε να λυθεί το Κυπριακό στη βάση δύο κρατών;

Θεωρώ ότι σε κάποια στιγμή πίστεψε ότι αυτό ήταν το πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Το είχε πει σε πάρα πολλούς και είναι θλιβερό που μόνο ο Αρχιεπίσκοπος βγήκε να το επιβεβαιώσει. Όμως είναι δειλός. Δεν είχε κότσια να κάνει έτσι πράγμα. Όταν είδε ότι αυτό το πράγμα δεν περνά, ζήτησε ξανά συνάντηση με τον Τσαβούσογλου και του είπε «δεν περνούν τα δύο κράτη, πάμε χαλαρά ομοσπονδιακά», οπόταν ήρθε πίσω και συγκάλεσε το Εθνικό Συμβούλιο και είπε ότι ο Τσαβούσογλου του ζήτησε δύο κράτη και εκείνος του αντιπρότεινε χαλαρή ομοσπονδία.

 

Αφού λοιπόν, όπως λέτε, ο Τσαβούσογλου ήξερε ότι ο Αναστασιάδης δεν πήγαινε για λύση, δεν είναι πιθανόν να μπλόφαρε και εκείνος σε σχέση με την κατάργηση των εγγυήσεων;

Αυτό είναι μια λογική ερμηνεία που κάποιος δικαιολογείται να την κάνει. Αν όμως δει κανείς πώς φτάσαμε στο Κραν Μοντανά, που είναι δυο-τρία χρόνια ιστορία, καταλαβαίνει ότι δεν ήταν αυτή η πολιτική της Τουρκίας. Δύο βδομάδες πριν το Κραν Μοντανά, επισκέφθηκε την Ελλάδα ο Γιλντιρίμ, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, για να συνεννοηθούν με τον Τσίπρα και συμφώνησαν ότι θα πάνε στη Γενεύη και ότι θα συμφωνήσουν μαζί για αποχώρηση των στρατευμάτων. Οι χώρες οι μεγάλες, που έχουν διπλωματία, έχουν ιστορία, έχουν παράδοση, δεν κοιμούνται με μια απόφαση και ξυπνούν με άλλη. Χρειάζονται διαδικασία για να αλλάξουν πολιτική.

 

Είχαν μια άνεση διότι άνοιξε τα χαρτιά του ο Αναστασιάδης, αλλά εκεί ήταν ολοφάνερο τι πήγαν να κάνουν. Ακόμα και μέσα από τα έγγραφα που δημοσίευσε ο «Φ» φαίνεται, από κάποιον που ξέρει να διαβάσει.

 

 

Μισόλογα ο Τσαβούσογλου;

Η αλήθεια είναι ότι σε εκείνο το δείπνο, περισσότερο μισόλογα έλεγε ο κ. Τσαβούσογλου. Παρέπεμπε στον ΓΓ των ΗΕ, αλλά δεν μιλούσε και ξάστερα.

Μίλησε πολύ καθαρά ο Τσαβούσογλου. Βγήκε ο ΓΓ, περιέγραψε το πλαίσιο, τι δέχεται, τι δεν δέχεται και τον ρώτησε αν συμφωνεί και είπε «συμφωνώ». Μίλησε πάρα πολύ καθαρά για κάποιον ο οποίος ξέρει να διαβάζει διπλωματικά κείμενα. Και ήταν και δύσκολο. Ελάτε στη θέση του. Θα πήγαινε πίσω και θα έλεγε δέχθηκα κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση των στρατευμάτων; Ενώ, αν είχε μια συνθήκη εφαρμογής της λύσης, θα μπορούσε πιο εύκολα να το περάσει στην κοινή γνώμη.

 

Η Συνθήκη Εφαρμογής της Λύσης τελικά ήταν Συνθήκη Εγγυήσεων με άλλο όνομα;

Αυτό έλεγε ο Αναστασιάδης. Εγώ λέω ότι αν βάζαμε τον Τουμάζο Τσελεπή, που ήταν ο πιο θετικός στην ομάδα να κάνει μια συνθήκη εφαρμογής, δεν θα την έκανε τόσο καλά. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο. Τα ΗΕ και η ΕΕ θα παρακολουθούσαν την εφαρμογή της λύσης και η εφαρμογή θα ήταν υπόλογη στο ΣΑ των ΗΕ. Η Τουρκία θα συμμετείχε σε μία επιτροπή συμβουλευτικά. Δηλαδή, θα κάνουμε λύση και δεν θα συμμετέχουν σε μια διαδικασία;

 

Τελικά όμως, είναι χάριν του Νίκου Κοτζιά που φτάσαμε στο σημείο να συζητούνται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι εγγυήσεις και ο στρατός.

Ναι. Επειδή έβαλε ψηλά τον όρο. Αυτή είναι η απόδειξη ότι ήθελαν να το λύσουν. Κανένας Πρόεδρος της Κύπρου δεν το έβαλε ποτέ ως όρο. Όχι γιατί ήθελαν τα στρατεύματα, αλλά γιατί θεωρούσαν ότι ήταν απίθανο να γίνει αποδεκτό και έβαζαν όρο την κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς επέμβασης.

 

Στο βιβλίο σας γίνονται αναφορές σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Ήταν ενήμεροι ότι θα χρησιμοποιούσατε πληροφορίες που σας έδιναν;

Ορισμένοι θεωρούν αντιδεοντολογικό το ότι χρησιμοποίησα πληροφορίες που μου δόθηκαν στη διάρκεια ιδιωτικών συζητήσεων. Κατανοώ αυτή την ευαισθησία, αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, η επίκληση της δεοντολογίας για τη συγκάλυψη εγκλημάτων ισοδυναμεί με συνέργεια. Η Κύπρος χάνεται και ανήθικο είναι να διαχειριζόμαστε τους πολιτικούς εγκληματίες σαν να ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας.

Συνέντευξη στη Μαριλένα Ευαγγέλου

Πολίτης

09/01/2022