H χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας
Είναι φορές που προτιμώ να διαβάσω τα άπαντα της Χρυσηίδας Δημουλίδου απνευστί, παρά να ασχοληθώ σοβαρά (σοβαρά!) με το φαιδρό πολιτικό σκηνικό τούτης της χώρας και όσα, υπό τον μανδύα σοβαρότητας, τεκταίνονται. Από τις όποιες συμφωνίες του Νίκου Χριστοδουλίδη - τι πιο φυσιολογικό να υπάρχουν συμφωνίες πριν από μια συνεργασία, άλλωστε γιατί συζητούσαν τόσο καιρό;- μέχρι την όψιμη και ετεροχρονισμένη ευαισθησία του προέδρου της Δημοκρατίας για όσα ο Μακάριος Δρουσιώτης γράφει στα βιβλία του. Τα περί συμφωνιών, βεβαίως, είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό έχουμε παρακολουθήσει τις τελευταίες μέρες στο πλαίσιο του προεκλογικού. Ακόμα και η ΕΔΕΚ του Σιζόπουλου, που μας είχε δηλώσει προ μηνών ότι το έδεσε με «ισχυρή συμφωνία, που δεν περιορίζεται σε απλό εμβολιασμό του προγράμματός του, μόνο» (!) βγήκε τώρα να πει ότι δεν υπάρχουν συμφωνίες. Η ΕΔΕΚ που είχε δεσμεύσει τον Γιώργο Λιλλήκα να μην προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος μετά τις εκλογές του 2013, θεωρώντας τον στη συνέχεια πολιτικά αναξιόπιστο, επειδή δεν ακολούθησε τα συμφωνηθέντα, έδωσε τώρα, μαζί με τον Νικόλα Παπαδόπουλο της μεγάλης δύναμης του κέντρου, λευκή επιταγή στον λαοφιλή Νίκο Χριστοδουλίδη; Σοβαρολογούμε; Είναι δυνατόν να μην έβαλαν πάνω σ’ ένα non paper -είτε έγινε αποδεκτό είτε όχι- πέντε ασφαλιστικές δικλείδες; Σαν το σκυλί στ’ αμπέλι πάνε; Απ’ την άλλη, όσο κι αν κατανοώ τους λόγους που ο ΔΗΣΥ επιχειρεί να ξυπνήσει τον κομματικό πατριωτισμό, αναρωτήθηκαν, αλήθεια, πόσοι από αυτούς που σπεύδουν να στηρίξουν Χριστοδουλίδη, είχαν ψηφίσει ΔΗΣΥ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές; Και πόσοι από αυτούς θεωρούν ότι ο όποιος κομματικός πατριωτισμός τους, εκπροσωπείται με το να στηρίξουν Αβέρωφ Νεοφύτου; Και δεν μας αρκούν αυτές οι κωμωδίες, έχουμε να χειριστούμε και την βραδυφλεγή ευαισθησία του Νίκου Αναστασιάδη. Που δεν τα σηκώνει ο οργανισμός του τα υπονοούμενα ότι είναι διεφθαρμένος. Τα ύστερα του κόσμου! Από πότε; Αυτός δεν είναι που δήλωνε ότι έχει στομάχι καρχαρία και δέρμα κροκόδειλου; Τι έπαθε τώρα και έγινε... φτανόπετσος; Χρειάστηκαν τρία βιβλία και 100 χιλιάδες πωλήσεις αντιτύπων, γα να θιχτεί; Ή μήπως, μετά την επιστολή Ανδρέα Μαυρογιάννη, ένιωσε ότι το πράγμα μπορεί να ξεφύγει και η ομερτά να διαρραγεί. Γι’ αυτό δεν είναι που έσπευσε να τονίσει ότι «διαφυλάσσει τα νόμιμα του δικαιώματα»; Για να προλάβει. Διότι, κακά τα ψέματα, μια χαρά το «έλεγχε» μέχρι τώρα το παιχνίδι. Και δεν είναι άμοιρα ευθυνών τα ΜΜΕ γι’ αυτό – το ξαναγράψαμε. Διότι, κομπλεξικά συμπεριφερόμενα -είναι πολλά τα issue μας, για να το πω αγγλιστί, μπας και συνεννοηθούμε- δεν ασχολήθηκαν όπως θα έπρεπε να είχαν ασχοληθεί. Παρόλα αυτά, κλαψουρίζουν όταν ο κόσμος τους επιφυλάσσει την ίδια απαξίωση που επιφυλάσσει στους πολιτικούς. Όμως η επιστολή Μαυρογιάννη, ακόμα κι αν δεχθώ ότι έγινε για προεκλογικούς σκοπούς, δημιούργησε ένα ρήγμα στον στρουθοκαμηλισμό μας και όταν κάτι τίθεται στο τραπέζι από έναν υποψήφιο για την προεδρία της δημοκρατίας, αργά ή γρήγορα σε αναγκάζει να ασχοληθείς. Και μας προκύπτει η βραδυφλεγής ευαισθησία και το «επιφυλάσσω όλα τα νόμιμα δικαιώματά μου». Μπας και ξεμυτίσει κανείς...
Θανάσης Φωτίου
Φιλελεύθερος
05/12/2022